Rememberance

  Κερί, παπούτσια, μνήμη, απώλεια, θάλασσα, φθορά, εξαφάνιση. Υλικά καθημερινά, αντικείμενα ευκόλως αναγνωρίσιμα που ενεργοποιούν τη μνήμη και μέσα από τον προσωπικό χαρακτήρα οδηγούν στην ενθύμηση. Χωρίς παπούτσια γεννιόμαστε και χωρίς παπούτσια πεθαίνουμε. Αλλά ποιος ζει χωρίς παπούτσια; Τα παπούτσια αλλάζουν μέγεθος, χρώμα, σχέδιο αλλά σε κάθε  περίπτωση κουβαλούν πάνω τους έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, μια ιστορία, δηλώνουν την ανθρωπινή παρουσία μέσα από την χρηστικότητα τους .

  Τα παπούτσια  όμως θα λιώσουν, θα  εξαφανιστούν και θα περάσουν και αυτά στην οριστική διαγραφή. Μέσα από τη σταδιακή και διαφορετική χρονικά εξαΰλωση των παπουτσιών και την επιστροφή τους στην αρχική μορφή του υλικού,  δηλώνεται η ταυτόχρονη παρουσια και απουσία του αντικειμένου, το καθηλωτικό περπάτημα στους δρόμους της ζωής και η ξαφνική παύση του.

  Τα ίδια τα αντικείμενα ξυπνούν ιστορικές, πολιτικές και προσωπικές μνήμες. Ιστορικά τοποθετούνται στο μέσο της πλατείας Συντάγματος, μιας πλατείας που η ιστορία της ξεκινά το 1834 και εξακολουθεί  μέχρι σήμερα να παίζει ρόλο στην συγκρότηση της ιστορικής και κοινωνικής μας πραγματικότητας.

  Προσωπικά, μέσω των επίλογων αυτού που τα κουβαλά, αφήνονται στην θάλασσα. Μέσα στην αέναη κίνηση της θάλασσας μπορούν να αρχίσουν ένα δικό τους ταξίδι, να δημιουργήσουν το δικό τους ίχνος  στο πέρασμα των χρονων χωρίς να αποκτήσουν ούτε στιγμή προδιαγεγραμμένη διαδρομή, χωρίς να γνωρίζουν ποτέ, αν και με ποιο τρόπο θα τελειώσει το ταξίδι τους .Διότι η φθορά θα επέλθει…

  Αυτό πραγματεύεται άλλωστε και ολόκληρο το έργο. Ένα μοναδικό για κάθε άνθρωπο αντικείμενο, νοηματοδοτείται και υπόκεινται σε μια εσκεμμένη διαδικασία αλλοίωσης  και περνά από την μορφή στην καταστροφή και από την ύπαρξη και παρουσία στην αιωνία ανυπαρξία . 

​